1. |
Malos Tempos
03:30
|
|||
Xa non teño cartos para poder pagar
As miñas facturas e vanme embargar
Nos últimos bares non me queren ver máis
E a miña moza vive cos seus pais
Eu teño o blues… o blues dos malos tempos ) BIS
Vou pedir traballo e dinme que non hai
A xente emigra e di que se vai
Non me queda outra terei que marchar
E que nesta terra non se pode currar
Eu teño o blues… o blues dos malos tempos ) BIS
Eu teño o blues… o blues dos malos tempos )BIS
Eu teño o blues… o blues dos malos tempos
Malos tempos nena, oh no!
Eu teño o blues… o blues dos malos tempos
Son malos tempos nesta terra, no!
Eu teño o blues… o blues dos malos tempos )BIS
Eu teño o blues… o blues dos malos tempos
Eu teño o blues…
|
||||
2. |
R&M
03:12
|
|||
Están roubando e mentindo con toda impunidade )BIS
Se nós os deixamos, eles non van parar.
|
||||
3. |
Bonxe
03:48
|
|||
Onte soñei
co cárcere de Bonxe,
non había ninguén
que non merecera estar alí…
No cárcere de Bonxe,
no cárcere.
Políticos de todas as cores,
párrocos e máis as infantas maiores.
Empresarios despiadados,
camiñan polo patio…
Do cárcere de Bonxe,
do cárcere.
Xornalistas, banqueiros,
monarcas e tamén os financeiros,
venden títulos e accións
por un pouco de tabaco.
E algún que foi ministro,
pon o cú por uns zapatos…
No cárcere de Bonxe,
no cárcere.) BIS
Hoxe acordei
despois de levar unha malleira.
Cantaba estas cancións
cando vin chegar a unha parella.
Eran dos corpos
de seguridade do Estado.
E polo visto tiñan dereito
a manternos ben calados.
Manternos ben calados, mantelos ben
Manternos ben caladas, mantelos ben
Hoxe acordei… No cárcere de Bonxe!
|
||||
4. |
Mentres imos andando
04:19
|
|||
O tempo cheira a estación ferroviaria
no arrabaldo do amencer,
cando os trens agallopan xemendo
por túneles de noite
e brilan luces misteriosas
nos bosques profundos
e no perfil confuso das cidades lonxanas.
Mentras [*Mentres] imos andando.
O tempo soa a frauta melancólica
de pastor isolado; a birimbao de vento
nas marelas acacias ao caír a tardiña.
Un soar monocorde
que ven baixando a tombos dos curutos,
chega até o val e trócase en paxaro.
Mentras [*Mentres] imos andando.
O tempo ten a cor dos prados, pero ás veces
ponse gafas vermellas e reloce,
-esmacelado e fondo, aluarado-
coma un Sahara de augas movedizas,
auga de area, chuvia de area,
sobre mares de area interminábeles.
Mentras [*Mentres] imos andando.
O tempo leva grímpolas de berros pendurados
dun aramio de espiño; leva fírgoas de luz;
leva farrapos de esperanzas ergueitas
sobre mastros de soños; e leva as derradeiras
palabras dos soldados descoñecidos
que morreron nas guerras polas patrias inútiles.
Mentras [*Mentres] imos andando.
O tempo é unha cousa que está e que esbara
coma cóbrega longa rastrexando
o corazón dos homes, ises vermes
que están tamén e van tamén pasando,
matinando furar un rexo muro de soidades,
pedra de escuros dioses que couta a súa sombra.
Mentras [*Mentres] imos andando.
Mentras [*Mentres] imos andando o tempo ten un nome,
un alcume de neve que ninguén o pronuncia,
un alcume que esbagoa nos vidros do inverno
e nos segredos xardís de acibos mergullados.
Mentras [*Mentres] imos andando pregunto polos mortos,
pregunto polas cores das froles que amaban,
pregunto polas mornas mañás que gozaron,
pregunto polas ondas do mar. Eu pregunto.
Mentras [*Mentres] imos andando.
* Modificación do poema orixinal
|
||||
5. |
Vivindo
02:54
|
|||
Toda a miña vida tratei de vivir,
conmigo mesmo, ao meu xeito.
Nada do que fixen pareceu servir
para sentirme un home completo.
Non quería sufrir,
e pouco a pouco
víame afundir
nunha botella de Jim Beam.
A vida é gris.
Eu non sei como saír.
Coido que non podo facelo sen ti.
Toda a miña vida tratei de fuxir,
lonxe da xente que me fai sufrir.
Xa non teño medo porque estás aquí,
agora xa si, podo ser feliz.
|
||||
6. |
Todo
03:18
|
|||
Sempre viaxei no outro lado,
na outra beira,
arreo coa mesma
triste sensación de ter que
regresar soa e máis
baleira do que ía…
Sigo voltando coa incertidume e
o medo do [*da] principiante,
cos nervios dun primeiro bico,
aínda que ti me chames
e non fagas máis que me [*] dicir
que o leve todo.
* Modificación do poema orixinal
|
||||
7. |
So
03:06
|
|||
Día tras día no eirado,
buscando un xeito de trocar
o pensamento avinagrado,
de aquí todo vai moi mal.
Gústame ir contracorrente
para non ser manipulado.
Non quero ter que ver á xente
ou dar conversa no mercado.
Non!
Mellor eu só que mal acompañado.
Non quero dar conversa no mercado.
Mellor eu só…
Que mal acompañado.
Eu sempre fun dos meus amigos
o que era serio e reservado,
e as mulleres nunca moito
tempo me deron aturado.
Dígocho eu que son honesto.
Non quero ser un desgraciado
que polas costas mete o medo
e por diante é un cagado.
Oh! Non!
Mellor eu só que mal acompañado.
Por un cobarde desgraciado
Mellor eu só que mal acompañado.
Por un cobarde agochado
Mellor eu só que mal acompañado.
Non quero dar conversa no mercado.
Non! Non!
Mellor eu só…
Que mal acompañado.
Oh! Non!
|
||||
8. |
Cona
03:27
|
|||
Arroz con chícharos,
patacas novas,
repolo de Betanzos,
e máis cebolas.
E fixo ben, e fixo ben, e fixo ben,
e fixo ben, e fixo ben, e fixo ben,
e fixo ben, e fixo ben, e fixo ben…
Na cona da vella non manda ninguén.
Non manda ninguén.
O que non fume,
nin beba viño.
O que non fume,
nin beba viño…
Levaraio o demo
polo outro camiño
E fixo ben, e fixo ben, e fixo ben,
e fixo ben, e fixo ben, e fixo ben,
e fixo ben, e fixo ben, e fixo ben…
Na cona da vella non manda ninguén.
Non manda ninguén.
Se o demo me leva,
que me leve en barca.
Se o demo me leva,
que me leve en barca.
E senón mellor
que me recolla a parca.
E fixo ben, e fixo ben, e fixo ben,
e fixo ben, e fixo ben, e fixo ben,
e fixo ben, e fixo ben, e fixo ben…
Na cona da vella non manda ninguén
Non manda ninguén.
Oh, non!
Unha vella no tempo dos mouros,
fixo da cona unha praza de touros.
Unha vella no tempo dos mouros,
fixo da cona unha praza de touros.
E fixo ben, fixo ben, fixo ben,
e fixo ben, e fixo ben, e fixo ben,
e fixo ben, e fixo ben, e fixo ben.
E fixo ben, fixo ben, fixo ben…
Na cona da vella nunca mandou ninguén
|
||||
9. |
Non
02:13
|
|||
Si dixese que sí,
que todo está moi ben,
que o mundo está moi bon,
que cada quén é quén...
Conformidá.
Ademiración.
Calar, calar, calar,
e moita precaución.
[*preocupación]
Si dixese que acaso
as cousas son esí,
porque sí,
veleí,
e non lle demos voltas.
(Si aquíl está enriba
i aquil outro debaixo
é por culpa da vida.
Si algunhos [*uns] van de porta en porta
cun saco de cinza ás costas
é porque son unhos docas).
Si dixera que sí...
Entón sería o intre
de falar seriamente
da batalla de froles
nas festas do patrón.
Pero non.
* Modificación do poema orixinal
|
||||
10. |
Longa noite de pedra
04:52
|
|||
Eu non renunciei á miña maneira de pensar nunca.
Por outro lado é moi simple a miña maneira… as miñas conviccións políticas.
Eu son un home de conviccións políticas, pero son moi simples.
Non están programadas en un programa político.
Estou contra a inxusticia, estou pola libertad, estou a favor de Galicia i estou contra a explotación do home polo home.
O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazós dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra. [* Tamén de pedra]
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.
[* Noite de pedra )BIS]
* Modificación do poema orixinal
|
||||
11. |
C Side
03:21
|
|||
This is the end of the human race.
|
Streaming and Download help
If you like O Cadelo Lunático, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp